سال، نومی شود، زمین نفسی دوباره می کشد، برگ ها به رنگ در می آیند ، گل ها لبخند خود را به ما هدیه می دارند و تجدید حیات را که نشانه ای از قدرت بی پایان الهی است نوید می دهند .

دراین رویش سبز و حیات دوباره ی طبیعت ،جایگاه ما کجاست ؟ سهم  و نقش ما چیست؟

بیایید ما نیز سال و بهار نو را فرصتی نو برای تازه شدن و بازنگری بر چگونه زیستن بدانیم . به دیگران ، به طبیعت و هرچه درآن هست، مهر بورزیم و خدا را شاکرباشیم که همچنان فرصت زنده بودن و زندگی کردن را به ما ارزانی داشته است.با کاستن از زیاده خواهی ها،اهمیت بیشتر به اخلاق فردی و اجتماعی ، توجه به مصرف صحیح آب و دیگر منابع طبیعی و همچنین حفظ محیط زیست و  یادآوری به دیگران ،در راه اعتلای خود و جامعه قدم برداریم، همانگونه که حافظ رحمت الله علیه می فرماید:

نو بهار است در آن کوش که خوشدل باشی

که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی

من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش
که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی

چنگ در پرده همین می‌دهدت پند ولی
وعظت آن گاه کند سود که قابل باشی

در چمن هر ورقی دفتر حالی دگر است
حیف باشد که ز کار همه غافل باشی

نقد عمرت ببرد غصه دنیا به گزاف
گر شب و روز در این قصه مشکل باشی

گر چه راهیست پر از بیم ز ما تا بر دوست
رفتن آسان بود ار واقف منزل باشی

حافظا گر مدد از بخت بلندت باشد
صید آن شاهد مطبوع شمایل باشی