در شمال شرقی تهران منطقه ای کوهستانی به نام  رودبار قصران واقع در 5 کیلومتری بخش اوشان  روستای زیبا و باستانی" آهار" را چون نگینی در بین سنگ های سرخ و سیاه کوهستانی در خود جای داده است.اگر چه در این منطقه ی کوهستانی و سردسیر به غیر از اوایل بهار و فصل تابستان هوا همیشه سرد و شکننده است اما دارای مردمانی مهربان و صبور می باشند.

 سر سبزی آهار  ریشه در نام باستانی آن "اوهر "دارد که به معنی آبادی می باشد.دو رودخانه "شکراب"در سمت چپ"پیش کنک" در سمت راست روستا را احاطه کرده اند که در ورودی روستا به هم می پیوندند.

 مسیر دسترسی به روستای آهار از سمت تهران تنها از طریق  جاده لشگرک می باشد که پس از پنج کیلومتر  حرکت در امتداد جاده لشگرک به سمت فشم پس از رسیدن به دو راهی لواسان مسیر سمت چپ را ادامه داده تا پس از دو کیلومتر تابلویی در وسط بلوار با فلشی به سمت چپ مسیر آهار  و شکر آب را به وضوح نشان میدهد و ما وارد مسیر  دست چپ شده و ادامه مسیر می دهیم.

 آبشار شکر آب و امامزاده طاهر و زاهد و آبشار ده تنگه و قلعه تاریخی دختر وآتشگاه باستانی قصران و قله مرتفع توچال وسی چال و دشت سکوت از جمله مناطق مهم زیارتی و سیاحتی و طبیعی این منطقه به شمار میروند.

 مورخ 9/7/89 روز جمعه مقابل فرهنگسرای بهمن راس ساعت 6 به طرف مقصد حرکت کردیم.

سمت راست جاده کوه های سنگی و سمت چپ دره نچندان عمیق مناظر زیبای پیش روی مسافران پدید اورده است.وجود خانه های ویلایی در دره سرسبز با درختان بلند و تنومند چنار، سرو، گردو، سیب وآلبالو و رودخانه کم آب درون دره جلوه های زیبای آفریده است.اگر چه نمی توان از مشاهده خودروهای گران قیمت در کنار خانه های ویلایی چشم پوشید اما ما سعی میکردیم تنها از طبیعت زیبا و هوای لطیف منطقه لذت ببریم.نکته قابل تاسف در بین مسیر ریختن زباله ها کنار دره و رودخانه بود که از چهره زیبا مشرف کاسته و منظره ای بسیار زشت جلوه می داد.

 ساعت 7:30 به تنها میدان ورودی روستای آهار به نام شهید نظری رسیدیم و پس از تجهیز و برداشتن وسایل برای صعود، آقای تاجبخش سرپرست و آقای قربانی عقب دار گروه، حرکت به طرف شکرآب را در ساعت 7:40 آغاز کردیم.

 چند سوپر مارکت مجهز برای خرید ما یحتاج کوهنوردان و گردشگران در محل وجود داشت. وجود پارکینگ و امنیت کامل در روستا خاطر رانندگان عزیزی که با خانواده جهت یک برنامه ورزشی تفریحی تشریف آورده بودند را از هر نظر راحت و آسوده می کرد.

 پس از عبور از میدان آهار به یک دو راهی رسیدیم که سمت راست به "ده تنگه"ومسیر پیش رو که از روی پل فلزی به داخل روستا و خیابانی به نام دهکده منتهی میشد مسیر را ادامه دادیم.

 با عبور از کوچه پس کوچه های تنگ و باریک و در هوای خنک به انتهای روستا مسیر پاکوب رسیدیم.سمت چپ رودخانه دره نه چندان عمیق در سمت راست باغهای گیلاس و آلبالو و گردو و سیب با دیوارهای کوتاه چهره زیبایی به این منطقه داده است.

پس از چند بار توقف و طی مسیر 4 کیلو متری ساعت 9:30 به امامزاده رسیدیم. داشتن امکانات رفاهی نسبت مناسب اتاقکهای اجاره ای وچادر آب آشامیدنی قابل دسترس برق و روشنایی بوفه مواد غذایی کپسول گاز جهت آب جوش و گرم کردن غذا سرویس بهداشتی  و ... خاطر اسوده ای را برای کوهنوردان فراهم میکرد تا پس از یک کوهپیمایی نسبتا سبک در ارتفاع 2240 متری با خاطری اسوده تر به استراحت مشغول شوند.پس از صرف صبحانه ساعت 10 به سمت دشت سکوت حرکت کردیم.

 در بین راه باغبانها مشغول چیدن محصولاتشان بودند که خانم جمالی به تعداد نفرات گروه از انها سیب گرفت. پس از رسیدن به انتهای باغها به دو راهی رسیدیم. از شمال مسیر پا کوبی است که  به دشت سکوت و شهرستانک منتهی می شود. ما طبق برنامه از مسیر جنوب که قله توچال راه داشت حرکت کردیم.

   مسیر پاکوب و شیب ملایم را طی کردیم  و ساعت ۱۰:۴۵به دشت بسیار زیبای سکوت رسیدیم که درآنجا سرپرست گروه مسیرهایی که به قله توچال و شهرستانک راه داشت به ما نشان داد.

به دلیل کمبود زمان امکان رفتن به قله توچال نبود بنابراین پس از رسیدن به  خط الراس و یال مشرف به ایگل در  ارتفاع 3350 متری به سمت دره ای که در سمت چپ ما قرار داشت که همان راه صعود به قله توچال بود حرکت کردیم از ان مسیر به سمت پایین حرکت کردیم و ساعت 14به سر چشمه رودخانه آهار رسیدیم. پس از استراحت و صرف ناهار در مسیر برگشت به ابشار زیبایی رسیدیم بعد از گرفتن چند عکس یادگاری به همراه همنوردان به راه خود به سمت روستا ادامه داده و ساعت 17 سوار ماشین به سمت تهران راه افتادیم.

ادامه برنامه های گروه در تاریخ 23مهر89ساعت 6صبح روزجمعه تهران را به سمت قله سی چال و منطقه آهنگرک ترک کردیم این قله که جزء قلل البرز مرکزی در شمال استان تهران ودر جنوب منطقه دیزین و شمال آبادی آهارواقع شده و ارتفاعی حدود3750 متر دارد.پیست اسکی دیزین نیز در دامنه شمالی این قله واقع شده که مرتفع ترین پیست اسکی ایران محسوب می شود.

ساعت 7.30 میدان آهار بودیم. بعداز پیاده روی 2 ساعته و همراه شدن با بردیای نازنین  کوچکترین کوهنورد مسیرساعت 9.40 بساط صبحانه در کنار چشمه کوچک و زلال وباغی که علاوه بردرختان زمین آن نیزپوشیده شده بود از سیب های آبدار که به دور از صاحبش به تو چشمک می زدند مهیا شد.البته چای دبشی توسط آقا فرخ و آقا شاهرخ با فندک حرفه ای یکی از دختران گروه تهیه شد وچاشنی صبحانه آن روز دل انگیز گردید.

پس از رسیدن به ارتفاع 3200  متری خط الراس سی چال و استراحتی 10 دقیقه ای  ناهار مختصری میل شد و ساعت 14 تصمیم به برگشتن گرفتیم . ناگفته نماند که هنگام برگشتن ماجراها داشتیم جاتون خالی... واقعا مسیر برگشت خاطره انگیز شد.